Ήμασταν και οι δύο συγκλονισμένοι από τη νέα κατάσταση της ζωής μας.
Δεν το σκεφτήκαμε, ήμασταν πολύ απασχολημένοι με τους εαυτούς μας, ότι θα μπορούσε να μετατραπεί σε μια κατάσταση που θα κέρδιζαν όλοι.

Αλλά μετά της έγραψα.
Για να της πω τουλάχιστον ότι λυπάμαι που έπρεπε να το περάσει κι εκείνη.

Ήμασταν αμέσως στο τηλέφωνο και όλες οι προστατευτικές μας μάσκες έπεσαν με την πρώτη λέξη.

Συναντηθήκαμε την επόμενη ημέρα.

Αυτή ήταν η καλύτερη απόφαση. Εσείς, η Τίνα και η απόφαση, είστε από τα πιο σημαντικά και πολύτιμα πράγματα στη ζωή μου.

Την αγαπώ, μας αγαπώ.
Κατά τη διάρκεια της χημειοθεραπείας, αγάπησα την ειλικρίνειά μας, τη θλίψη μας, την ελπίδα μας, το χιούμορ μας, το πνεύμα μας, τη βαθιά κατανόηση που είχαμε ο ένας για τον άλλον.

Δεδομένου ότι η εμπειρία είναι σαν μια βόλτα με το τρενάκι του λούνα παρκ και έρχεται σε κύματα, μερικές φορές ήταν στην κορυφή, μερικές φορές ήμουν εγώ στην κορυφή και καταφέρναμε να σώσουμε ο ένας τον άλλον από τον πνιγμό.
Διευκολύναμε ο ένας τον άλλον να πάρει ανάσα επειδή περάσαμε αυτόν τον χρόνο μαζί και μπορέσαμε να τον μοιραστούμε.
Κάναμε το καλύτερο δυνατό, δημιουργήσαμε τόσες πολλές όμορφες και αστείες αναμνήσεις και πήραμε τον αέρα από τα πανιά της διάγνωσης του καρκίνου.

Θυμάμαι τόσα πολλά και ακόμα κι αν ήταν τόσο τραγικά εκείνη τη στιγμή, πρέπει πάντα να χαμογελάω γιατί ήμασταν μαζί και καταλάβαμε τι πραγματικά σημαίνει να πρέπει να το περάσεις με όλα όσα το συνοδεύουν, όλα τα ταμπού, όλα τα πράγματα για τα οποία κανείς δεν μιλάει, που δεν τα περιμένεις και που, ακριβώς λόγω αυτής της άγνοιας, σε πιάνουν στα πράσα.

Δεν χρειάστηκε να εξηγήσουμε τίποτα ο ένας στον άλλο.

Χάρη στα σκουφάκια ψύξης, δεν έχασα ποτέ εντελώς τα μαλλιά μου.
Όμως μια φορά, στο ντους, έπεσαν τόσα πολλά μαλλιά από το κεφάλι μου τόσο ξαφνικά, σαν ένα δυνατό φύσημα ανέμου να φυσούσε τα χαλαρά φθινοπωρινά φύλλα από τα δέντρα.

Το περίμενα, αλλά όταν συνέβη πραγματικά, ήταν ένα αναπόφευκτο σοκ.
Ήμουν πάντα μια λέαινα και πάντα είχα την ανάλογη χαίτη.

Πού ήταν;
Πού ήμουν εγώ;

Το θέμα των μαλλιών ήταν δύσκολο για μένα.
Όλοι ήρθαν και είπαν: “Λοιπόν, αυτό είναι το μικρότερο από τα προβλήματά σου”.
Αν μου το έλεγε αυτό έστω και ένας ακόμα άνθρωπος, δεν ξέρω τι θα συνέβαινε!!!
Φυσικά και είναι το μικρότερο από τα προβλήματά μου, η τριχόπτωση δεν σε σκοτώνει από μόνη της.
Κάνει όμως την ασθένεια τόσο ορατή, τόσο παρούσα, τόσο αναπόφευκτη που από εκεί και πέρα σε χαρακτηρίζουν ως καρκινοπαθή.
Υπάρχει ο κίνδυνος να χάσεις την ταυτότητά σου, κινδυνεύεις να χάσεις τη θηλυκότητά σου και να είσαι μόνο ασθενής ή να σε αντιλαμβάνεται έτσι ο έξω κόσμος.

Προσεκτικά, σαν να μπορούσαν ακόμα να σωθούν, έβγαλα τα μαλλιά μου από το ντους.
Τα πήρα, ήταν τόσα πολλά, που γέμισαν εντελώς ένα μεγάλο καλάθι απορριμμάτων.
Με γουρλωμένα μάτια, σήκωσα το κινητό μου τηλέφωνο, είχε χτυπήσει.

Ένα μήνυμα από την Τίνα.
Ήταν ένα βίντεο της.
Στεκόταν μπροστά στον καθρέφτη και περνούσε χαλαρά το χέρι της μέσα από το ζωηρό κοντό της χτένισμα.
Κάθε φορά που το χέρι της επανεμφανιζόταν, κρατούσε μέσα του εκατοντάδες τρίχες και στη συνέχεια τις πετούσε στο νεροχύτη.
Φαινόταν σχεδόν γοητευμένη και δεν μπορούσε να σταματήσει να τραβάει σταδιακά τη χαίτη της από το κεφάλι της.
Έκανε μια τέτοια γκριμάτσα.
Έπρεπε να γελάσω.
Αργότερα συναντηθήκαμε στο ιταλικό εστιατόριο και γελάσαμε με τα μισογκρεμισμένα κεφάλια μας, οι δυο μας και ακόμα οι ίδιοι.
Ίσως ακόμα περισσότερο από πριν.

Είμαστε γυναίκες, είμαστε “φίλες για μια ζωή”.

Από τότε έχουμε μια βαθιά σχέση, ακόμα και αν βλεπόμαστε λιγότερο συχνά, μας έχει συνδέσει και έχει επουλώσει τις πληγές μας.

Κατά τη διάρκεια της χημειοθεραπείας μας, αποφασίσαμε να πάμε ένα ταξίδι μαζί ως επιβράβευση και ως στόχο.
Το αξίζαμε, ήταν υπέροχο και ειδικά ο τρόπος που νιώσαμε τη ζωή!