Ο ρόλος του θύματος και γιατί θέλουμε να τον αφήσουμε να φύγει
Όλοι είμαστε αντιμέτωποι με τον πόνο: Θλίψη, απώλεια, φόβος, αποτυχία, μοναξιά. Όμως έχουμε στο χέρι μας αν θα χάσουμε το κουράγιο μας μπροστά στα τραύματα και τα προβλήματα ή αν θα προσπαθήσουμε να δούμε κάθε στιγμή ως δώρο ζωής”. Edith Eger, “Το δώρο”
Η Edith Eiger είναι διάσημη ψυχολόγος, παγκοσμίου φήμης ομιλήτρια και συγγραφέας.
Πάνω απ’ όλα, όμως, αποτελεί ένα συναρπαστικό παράδειγμα για το πώς μπορεί κανείς να διαμορφώσει τη ζωή του με αυτοπροσδιορισμό και θετικό τρόπο, παρά τις πιο τρομερές τραυματικές εμπειρίες.
Η ιστορία της είναι αυτή ενός 16χρονου κοριτσιού που χρειάστηκε να χορέψει για έναν από τους πιο σκληρούς Ναζί στο Άουσβιτς, είδε τη μητέρα της να μπαίνει στον θάλαμο αερίων και διασώθηκε μισοπεθαμένη από έναν σωρό πτώματα από τους Συμμάχους στο τέλος του πολέμου.
Σήμερα βοηθά ανθρώπους σε όλο τον κόσμο να επεξεργαστούν τα τραύματά τους.
“Ο πόνος είναι παγκόσμιος. Ο ρόλος του θύματος είναι προαιρετικός”.
Η προσέγγιση του Eger βασίζεται στην υπόθεση ότι ο καθένας μπορεί να γίνει θύμα.
Δεν μπορείς να επηρεάσεις αυτό που σου συμβαίνει, στην περίπτωσή της η απέλαση στο Άουσβιτς, στην περίπτωση των ασθενών της η απώλεια συντρόφων, βίαια εγκλήματα, παραμέληση, ασθένειες, πόλεμοι ή άλλες ατομικές τραυματικές εμπειρίες.
Παρ’ όλα αυτά, είναι πεπεισμένη ότι ο καθένας μπορεί να αποφασίσει πώς θα αντιμετωπίσει τις εμπειρίες του.
Η μεγάλη της έκκληση είναι να βγει από το ρόλο του θύματος και να μπει στην υπόλοιπη ζωή.
Επειδή η παραμονή στο ρόλο του θύματος ισοδυναμεί με αυτό που η ίδια αποκαλεί “νεκρική ακαμψία του μυαλού”.
Αυτό που εννοεί είναι ότι στο ρόλο του θύματος, είστε πάντα “κολλημένοι” στο παρελθόν, δεν μπορείτε να προχωρήσετε μπροστά και δεν μπορείτε να αποκτήσετε καμία γνώση από αυτά που έχετε βιώσει.
Τα θύματα ρωτούν “Γιατί εμένα;”, η Edith Eger απαντά νοερά “Γιατί όχι εσένα;”..
Δεν έχει νόημα να σκέφτεστε γιατί πρέπει να περάσετε τις εμπειρίες που βιώνετε.
Είναι λανθασμένη η αντίληψη ότι θα νιώσουμε καλύτερα αν φτάσουμε στο βάθος των τραυματικών εμπειριών.
Επίσης, δεν υπάρχει σχεδόν καμία λύτρωση μόνο και μόνο επειδή μπορούμε να εντοπίσουμε έναν ένοχο.
Μπορούμε να βιώσουμε τη θεραπεία, την ολοκλήρωση και την ελευθερία μόνο όταν μάθουμε την ικανότητα να βγάζουμε νόημα από τον πόνο μας και να αντλούμε έναν σκοπό από αυτόν.
Επομένως, το ερώτημα δεν πρέπει να είναι “Γιατί εγώ;” αλλά “Τι γίνεται τώρα;”. ” πρέπει να είναι.
Γιατί με το “Τι Τώρα” αρχίζουμε να ασχολούμαστε με τον εαυτό μας και με το τι μπορούμε να κάνουμε με τις εμπειρίες μας.
Το θέμα είναι να αποδεχτείς τη μοίρα σου και να βρεις τον καλύτερο τρόπο να ζήσεις μαζί της.
Κάθε κρίση προσφέρει την ευκαιρία να αναδιατάξουμε τον εαυτό μας και να αποφασίσουμε τι θέλουμε για τη ζωή μας.
Στο βιβλίο της “Το δώρο – 12 μαθήματα για μια καλύτερη ζωή”, δείχνει πώς αυτό μπορεί να γίνει με εντυπωσιακό τρόπο.
Χρησιμοποιεί απλά παραδείγματα για να θίξει σημαντικά θέματα για μια επιτυχημένη ζωή.
Σας παρουσιάζουμε μερικά από αυτά τα 12 κλειδιά, υπάρχουν πολλά ακόμη στο βιβλίο και μπορούμε μόνο να σας προτείνουμε να το διαβάσετε!
ΑΦΉΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΡΌΛΟ ΤΟΥ ΘΎΜΑΤΟΣ,
Μπορείτε να το υποστηρίξετε αυτό γράφοντας μια ευχαριστήρια επιστολή σε ένα άτομο που σας προσέβαλε.
Η επιστολή θα πρέπει επίσης να περιλαμβάνει τα συναισθήματα που προκάλεσαν την προσβολή.
Στη συνέχεια, γράψτε μια ευχαριστήρια επιστολή προς το ίδιο πρόσωπο στην οποία θα γράφετε τι σας δίδαξε αυτό το πρόσωπο για τον εαυτό σας και πώς έχετε ωριμάσει ως αποτέλεσμα.
Το θέμα είναι να αλλάξετε την οπτική σας από θύμα σε ισχυρό μαχητή.
ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΘΕΊΤΕ ΑΠΌ ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΆ,
επειδή η θεραπεία μπορεί να συμβεί μόνο όταν σταματήσουμε να κρύβουμε ή να αρνούμαστε κομμάτια του εαυτού μας- η πραγματική ελευθερία έρχεται όταν αντιμετωπίζουμε την αλήθεια και την λέμε σε έναν ασφαλή χώρο
Για παράδειγμα, βρείτε μια ομάδα αυτοβοήθειας ή απλά ανθρώπους που γνωρίζουν τις εμπειρίες σας και μπορούν να τις κατανοήσουν- πηγαίνετε τουλάχιστον τρεις φορές και μόνο τότε αποφασίστε αν αυτό είναι το μέρος όπου αισθάνεστε άνετα.
ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΊΣΕΤΕ ΤΗ ΘΛΊΨΗ ΣΑΣ
“Αντιμετωπίζοντας τη θλίψη σημαίνει να αποδεσμευτούμε από την ευθύνη για όλα όσα είναι πέρα από τον έλεγχό μας και να παραιτηθούμε από τις αποφάσεις που πήραμε και τις οποίες δεν μπορούμε να αναιρέσουμε.” (Edith Eger, Το δώρο)
ΠΑΡΑΛΥΤΙΚΌΣ ΦΌΒΟΣ ΈΝΑΝΤΙ ΕΛΕΥΘΕΡΊΑΣ ΕΠΙΛΟΓΉΣ
Ο φόβος δεν είναι κάτι με το οποίο γεννιόμαστε, μάλλον τον μαθαίνουμε κατά τη διάρκεια της ζωής μας.
Αυτό που συνήθως μας αποτρέπει από το να αναλάβουμε κινδύνους είναι η προοπτική να ανταλλάξουμε κάτι που γνωρίζουμε με κάτι άγνωστο,
Παρατηρήστε για μια μέρα πόσο συχνά σκέφτεστε “δεν μπορώ”.
Ή “πρέπει να το κάνω” ή “θα έπρεπε”.
Ενώ το “δεν μπορώ” ισοδυναμεί με το “δεν θέλω”, το “πρέπει” και το “πρέπει” αντιπροσωπεύουν την παραίτηση από την ελευθερία της επιλογής σας.
Διαγράψτε αυτές τις φράσεις και αντικαταστήστε τις με το “μπορώ”, “θα το κάνω”, “είμαι”.
ΑΝΤΑΛΛΆΞΤΕ ΤΗΝ ΑΠΕΛΠΙΣΊΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΊΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΘΕΚΤΙΚΌΤΗΤΑ
Η ελπίδα είναι η συνειδητοποίηση ότι ο πόνος, όσο τρομερός και αν είναι, είναι προσωρινός ΚΑΙ η περιέργεια να μάθουμε τι θα συμβεί στη συνέχεια- μας δίνει την ευκαιρία να ζήσουμε στο παρόν και όχι στο παρελθόν και να ξεκλειδώσουμε τις πόρτες των ψυχικών μας φυλακών.
Συχνά τείνουμε να χρησιμοποιούμε ευτελιστική γλώσσα όταν μιλάμε για δύσκολες ή επώδυνες καταστάσεις.
Συχνά λέμε “Δεν είναι και τόσο άσχημα”.
Ή “Δεν ξέρω για ποιο λόγο να παραπονεθώ” ή “Οι άλλοι τα έχουν πολύ χειρότερα”.
Όμως η ελευθερία και η ανθεκτικότητα δεν μπορούν να προκύψουν από την ελαχιστοποίηση του πόνου.
Προσπαθήστε λοιπόν να πείτε “Πονάει. Και θα περάσει”.
