Οι ασθενείς παρακολουθούνται στενά κατά τη διάρκεια της γενικής αναισθησίας.
Η αρτηριακή πίεση, ο κορεσμός οξυγόνου στο αίμα και ο καρδιακός ρυθμός παρακολουθούνται καθ’ όλη τη διάρκεια της αναισθησίας.
Είναι επίσης δυνατό να μετρηθεί το βάθος της αναισθησίας με την καταγραφή των εγκεφαλικών κυμάτων, δηλαδή με την καταγραφή του ΗΕΓ.
Αυτό επιτρέπει την εξατομικευμένη ρύθμιση των υπνωτικών, δηλαδή των υπνωτικών χαπιών.

Μπορώ να πάρω ηρεμιστικά σκευάσματα από τη συμπληρωματική ιατρική, όπως άνθη Bach ή βαλσαμόχορτο, πριν από μια επέμβαση – δηλαδή πριν από την αναισθησία;

Κατ’ αρχήν, οι ασθενείς πρέπει να ενημερώνουν τον γιατρό τους για όλα τα φάρμακα και τα φυτικά σκευάσματα που λαμβάνουν τακτικά.

Είναι γνωστό, για παράδειγμα, ότι το βαλσαμόχορτο και τα σκευάσματα gingko μπορούν να έχουν επίδραση στην πήξη του αίματος.
Εδώ απαιτείται μεγάλη προσοχή, ιδίως σε συνδυασμό με φάρμακα που προορίζονται για την αραίωση του αίματος.
Αυτό συμβαίνει επειδή τα σκευάσματα μπορούν να ενισχύσουν το φάρμακο.

Οι αναισθησιολόγοι που περιθάλπουν τους ασθενείς μπορούν να τους ενημερώσουν όχι μόνο για το ποια, αλλά κυρίως για το πότε, πρέπει να σταματήσουν να παίρνουν ορισμένα φάρμακα ή/και φυτικά σκευάσματα και ποια πρέπει να συνεχίσουν να παίρνουν, ιδίως την ημέρα της επέμβασης.

Λαμβάνω γενική αναισθησία ή σταυροβελονισμό κατά τη διάρκεια της χειρουργικής επέμβασης του μαστού;

Οι επεμβάσεις του μαστού πραγματοποιούνται πάντα υπό γενική αναισθησία.
Ο ασθενής πέφτει σε τόσο βαθύ ύπνο με ένα ενδοφλεβίως χορηγούμενο φάρμακο, ώστε τόσο η συνείδηση όσο και η αίσθηση του πόνου απενεργοποιούνται πλήρως.

Η σταυροειδής ή νωτιαία αναισθησία είναι μια αναισθητική διαδικασία που χρησιμοποιείται για επεμβάσεις κάτω από τον ομφαλό, δηλαδή για επεμβάσεις στα κάτω άκρα, στα πόδια, στα ισχία ή στην κάτω κοιλιακή χώρα.

Ένα τοπικό αναισθητικό και μερικές φορές επίσης ένα παυσίπονο εγχέεται στο επίπεδο της κατώτερης οσφυϊκής μοίρας της σπονδυλικής στήλης μεταξύ των σπονδύλων στο λεγόμενο χώρο του εγκεφαλονωτιαίου υγρού.
Αυτό οδηγεί τόσο στην εξάλειψη του πόνου όσο και σε κινητικό αποκλεισμό από τον ομφαλό προς τα κάτω.
Οι ασθενείς παραμένουν ξύπνιοι κατά τη διάρκεια της διαδικασίας.

Οι βιοψίες διάτρησης ή πολύ μικρών επιφανειακών όγκων μπορούν να πραγματοποιηθούν υπό τοπική αναισθησία και, εάν είναι επιθυμητό, σε συνδυασμό με καταστολή (sedoanalgesia).

Το είδος της διαδικασίας, δηλαδή αν χρησιμοποιείται γενική αναισθησία, νωτιαία αναισθησία ή άλλη διαδικασία περιοχικής αναισθησίας, συζητείται εκ των προτέρων με τους αναισθησιολόγους και τους θεράποντες χειρουργούς.

Πώς αισθάνεστε όταν ξυπνάτε από την αναισθησία;
Πόσος χρόνος χρειάζεται μέχρι να είστε και πάλι πλήρως ξύπνιος;

Ο καθένας αντιδρά ελαφρώς διαφορετικά.
Οι ασθενείς που έχουν υποβληθεί σε επέμβαση διάρκειας μόνο 30 λεπτών είναι συνήθως πλήρως ξύπνιοι πιο γρήγορα από τους ασθενείς που έχουν υποβληθεί σε πολύωρη επέμβαση.
Συνεχίζουν να παρακολουθούνται στην αίθουσα ανάνηψης και μεταφέρονται στον κανονικό θάλαμο μόνο όταν είναι και πάλι πλήρως ξύπνιοι και η κυκλοφορία τους είναι σταθερή.
Μετά από πολύ μεγάλες επεμβάσεις και ασθενείς με σοβαρές προϋπάρχουσες παθήσεις φροντίζονται συχνά για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα σε μονάδα εντατικής θεραπείας ή στο λεγόμενο θάλαμο “ενδιάμεσης φροντίδας”.

Υπάρχει κάτι που πρέπει να προσέξω μετά την αναισθησία;

Οι πιο συνηθισμένες δυσάρεστες μετενέργειες της αναισθησίας είναι η προσωρινή ναυτία και ο περιστασιακός πόνος στο λαιμό και η βραχνάδα.
Αυτά τα συμπτώματα μπορούν να αντιμετωπιστούν καλά με φαρμακευτική αγωγή στην αίθουσα ανάνηψης.

Μετά από μια εργασία σταυροβελονιάς, η κινητική λειτουργία πρέπει να αποκατασταθεί πλήρως για να αποφευχθούν οι πτώσεις.

Για τις επεμβάσεις στα εξωτερικά ιατρεία, θα πρέπει φυσικά να είστε πλήρως ξύπνιοι πριν πάτε στο σπίτι σας.
Πάνω απ’ όλα, όμως, δεν θα πρέπει να οδηγείτε μόνοι σας, αλλά να σας παραλάβει κάποιος ή να χρησιμοποιήσετε τα μέσα μαζικής μεταφοράς.

ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΡΑΠΕΊΑ ΤΟΥ ΠΌΝΟΥ:

Ποιος πόνος μπορεί να εμφανιστεί κατά τη διάρκεια του καρκίνου;

Ο πόνος στο πλαίσιο μιας καρκινικής νόσου προκύπτει είτε

• μέσω βλάβης ανατομικών δομών από τον ίδιο τον όγκο, δηλαδή μέσω της ανάπτυξής του με μετατόπιση άλλων οργάνων, διήθηση νεύρων, οστών ή μαλακών μορίων ή μετατόπιση κοίλων οργάνων,
• στο πλαίσιο συνοδών ασθενειών που σχετίζονται με τον όγκο και/ή
• μέσω της ίδιας της θεραπείας, δηλαδή της χειρουργικής επέμβασης, της χημειοθεραπείας ή της ακτινοθεραπείας.

Επομένως, γίνεται διάκριση μεταξύ πόνου που σχετίζεται με τον όγκο, πόνου που σχετίζεται με τον όγκο και πόνου που σχετίζεται με τη θεραπεία.

Πώς αντιμετωπίζεται αυτός ο πόνος;

Για να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά ο πόνος, πρέπει να συνεργαστούν διάφοροι ειδικοί τομείς.

Η θεραπεία αποτελείται από

• φαρμακευτική θεραπεία πόνου
• Μη φαρμακευτικές θεραπείες (φυσιοθεραπεία, εργοθεραπεία και φυσικοθεραπείες όπως ηλεκτροθεραπεία, θερμοθεραπεία)
• Θεραπεία ψυχολογικής υποστήριξης
• Διαδικασίες επεμβατικής θεραπείας, όπως αποκλεισμοί περιφερικών νεύρων

Η θεραπεία του πόνου στο πλαίσιο μιας καρκινικής νόσου θα πρέπει πάντα να λαμβάνει τη μορφή μιας πολυτροπικής διεπιστημονικής θεραπευτικής αντίληψης.

Σε ποια μορφή χορηγούνται τα παυσίπονα;

Η αποτελεσματική θεραπεία του πόνου θα πρέπει πάντα να πραγματοποιείται όσο το δυνατόν νωρίτερα από έναν έμπειρο ειδικό στον πόνο, προκειμένου να προληφθεί η χρονιότητα και, φυσικά, να βελτιωθεί η ποιότητα ζωής.

Εκτός από το γενικό ιατρικό ιστορικό, δηλαδή την έρευνα σχετικά με προηγούμενες ασθένειες, προϋπάρχοντα σύνδρομα πόνου και φαρμακευτική αγωγή, ένα ακριβές ιστορικό πόνου είναι σημαντικό για την έναρξη μιας κατάλληλης, εξατομικευμένης θεραπείας πόνου.
Θα πρέπει επίσης να καθοριστεί εκ των προτέρων ένας κοινός θεραπευτικός στόχος μεταξύ του γιατρού και του ασθενούς.
Κατ’ αρχήν, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) συνιστά η θεραπεία πόνου να χορηγείται, αν είναι δυνατόν, από το στόμα, σύμφωνα με ένα σχήμα βήμα προς βήμα, ακολουθώντας ένα σταθερό πρόγραμμα και προσαρμοσμένο στον εκάστοτε ασθενή.
Η φαρμακευτική αγωγή θα πρέπει πάντα να επιλέγεται ανάλογα με την αιτία και την ένταση του πόνου, και η κατά παραγγελία φαρμακευτική αγωγή θα πρέπει πάντα να συνταγογραφείται για την αντιμετώπιση των αιχμών του πόνου.

Η αίσθηση του πόνου είναι πολύ υποκειμενική – μπορεί ο πόνος να μετρηθεί;

Εκτός από τη λεπτομερή αξιολόγηση του πόνου πριν από την έναρξη της θεραπείας, η ένταση του πόνου πρέπει να καταγράφεται επανειλημμένα.
Αυτό μπορεί να γίνει με τη χρήση μιας τυποποιημένης αριθμητικής κλίμακας αξιολόγησης (NRS για συντομία) ή της οπτικής αναλογικής κλίμακας(VAS).
μπορεί να χρησιμοποιηθεί.
Εδώ, η ένταση του πόνου καταγράφεται χρησιμοποιώντας μια ακολουθία αριθμών από το 0 (καθόλου πόνος) έως το 10 (πιο έντονος πόνος).
Η τακτική έρευνα της τιμής NRS είναι πολύ σημαντική για την αξιολόγηση της αποτελεσματικότητας της θεραπείας του πόνου.

Τι είναι ο χρόνιος πόνος και πότε εμφανίζεται;

Από άποψη διάρκειας, ο πόνος μπορεί να κατηγοριοποιηθεί σε οξύ και χρόνιο.
Ο οξύς πόνος είναι ένας προσωρινός πόνος που εμφανίζεται ως αντίδραση σε βλάβη.
Έχει τον χαρακτήρα ενός προειδοποιητικού και καθοδηγητικού σήματος που μπορεί επίσης να δείξει τον δρόμο για τη διάγνωση της αιτίας.

Ως χρόνιος πόνος ορίζεται γενικά ο πόνος που διαρκεί περισσότερο από 3 έως 6 μήνες.
Ο πόνος έχει τότε χάσει την καθοδηγητική και προειδοποιητική του λειτουργία.

Ποια φάρμακα χρησιμοποιούνται στο πλαίσιο της θεραπείας του πόνου;

Κατά την επιλογή του παυσίπονου που θα χρησιμοποιηθεί, πρέπει πρώτα να διευκρινιστεί η αιτία του πόνου, προκειμένου να βρεθεί το κατάλληλο φάρμακο.
Ανάλογα με την αιτία του πόνου χρησιμοποιούνται διαφορετικά φάρμακα.

Γίνεται διάκριση μεταξύ των λεγόμενων

• Πόνος στους ιστούς (νοσηρός πόνος), όπως συμβαίνει μετά από κατάγματα οστών ή μετά από χειρουργικές επεμβάσεις ή κοψίματα.
• Νευρικός πόνος (νευροπαθητικός πόνος) που προκαλείται από βλάβη στα νεύρα του περιφερικού ή του κεντρικού νευρικού συστήματος.
• Μικτός πόνος (mixed-pain), δηλαδή συνδυασμός νοσητικού και νευροπαθητικού πόνου.

Χαρακτηριστικά παραδείγματα νευρικού πόνου είναι οι διηθήσεις νεύρων που σχετίζονται με όγκους, αλλά και οι πολυνευροπάθειες, δηλαδή οι νόσοι που επηρεάζουν πολλά νεύρα, μετά από χημειοθεραπεία (για παράδειγμα: κάψιμο, μούδιασμα).
Εδώ, τα “κλασικά” παυσίπονα, όπως τα μη οπιοειδή ή τα οπιοειδή, βοηθούν ελάχιστα ή καθόλου- πρέπει να χρησιμοποιούνται ειδικά αντινευροπαθητικά φάρμακα.
Ο πόνος στο πλαίσιο της καρκινικής νόσου είναι συχνά ένας συνδυασμός και των δύο μορφών, οπότε εδώ πρέπει να χρησιμοποιούνται διαφορετικά φάρμακα.

Έχουν παρενέργειες τα φάρμακα για την αντιμετώπιση του πόνου;
Αν ναι, ποιες είναι αυτές και ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος αντιμετώπισής τους;

Εκτός από τα αποτελέσματά τους, όλα τα φάρμακα έχουν επίσης παρενέργειες.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η δυσκοιλιότητα, η οποία εμφανίζεται συχνά κατά τη λήψη οπιοειδών.
Αυτή πρέπει να αντιμετωπίζεται προληπτικά από την αρχή της θεραπείας.

Για κάθε φάρμακο πρέπει πάντα να διενεργείται αξιολόγηση οφέλους-κινδύνου και ο ασθενής πρέπει να ερωτάται τακτικά για τις παρενέργειες.
Οι εργαστηριακοί έλεγχοι είναι επίσης πολύ σημαντικοί εδώ, προκειμένου να αναγνωρίζονται γρήγορα πιθανές παρενέργειες.
Σε περίπτωση σοβαρών παρενεργειών και αλληλεπιδράσεων μεταξύ διαφορετικών φαρμάκων, μπορούν επίσης να χρησιμοποιηθούν τοπικές θεραπείες με τη μορφή επιθεμάτων ή κρεμών.
Η καλύτερη λύση πρέπει να βρεθεί για κάθε ασθενή ξεχωριστά.