Με πήρε τηλέφωνο ο καλός μου φίλος Φραντς. Είπε: «Συνάντησα την Τίνα χθες. Ξέρω ότι έχεις τα δικά σου, αλλά ξέρεις, έχει κι εκείνη διαγνωστεί με καρκίνο και πρέπει να κάνει χημειοθεραπείες και τα λοιπά. Έχετε εξίσου δυνατό χαρακτήρα, ταιριάζετε πολύ μεταξύ σας, γιατί δεν ρίχνεστε μαζί στη μάχη σαν μια ομάδα;»

Σκέφτηκα, «Ορίστε;» Ανέκαθεν συμπαθούσα πολύ την Τίνα, αλλά ποτέ δεν κάναμε πολύ παρέα. Τα πηγαίναμε καλά, όταν συναντιόμασταν. Αυτή η Ισλανδή καλλονή με το υπέροχο γέλιο της κι εγώ περνούσαμε συχνά καλά μαζί, αλλά ποτέ κάτι περισσότερο απ’ αυτό. Για να επανέλθω στην ερώτηση, μου φάνηκε απίθανο. Πώς θα μπορούσα να ασχοληθώ τώρα με τα θέματα και τα προβλήματα των άλλων; Δεν μπορώ να το διαχειριστώ αυτήν τη στιγμή!

Η Τίνα σκέφτηκε ακριβώς το ίδιο πράγμα. Φυσικά, ο Φραντς είναι τόσο έξυπνος που έκανε την ίδια πρόταση και σε εκείνη! Ήμασταν και οι δύο συγκλονισμένες από τη νέα κατάσταση που βιώναμε. Ήμασταν τόσο απασχολημένες με τους εαυτούς μας που δεν σκεφτήκαμε ότι θα μπορούσε να προκύψει μια κατάσταση στην οποία θα κερδίζαμε και οι δύο.

Tελικά, της έστειλα μήνυμα. Για να της πω τουλάχιστον ότι λυπόμουν που έπρεπε να το περάσει κι εκείνη αυτό.