Jak wszyscy wiemy, nie można zmienić tego, co było. Poza obiecaniem, że to się nigdy nie powtórzy, nie ma sensu się tym zajmować. Energię można spożytkować lepiej, zwłaszcza w przypadku raka.

Po powrocie do domu ból stał się nie do zniesienia, aż w końcu umówiłam się na konsultację w szpitalu za pośrednictwem znajomego lekarza, dr. Matthiasa Brennera. Do niej jednak nie doszło. Rano w dniu naszej ósmej rocznicy ślubu, gdy przeklęty siódmy rok dobiegł końca, rozległ się głośny trzask. To był dźwięk mojego kręgosłupa. To był ostatni raz, gdy nakarmiłam dziecko piersią. Lekarz pogotowia nie miał łatwego zadania, kiedy wyciągał mnie z łóżka. Ból był nie do opanowania, niezależnie od tego, jakie leki mi podawano.

To, co utrzymywało mnie na powierzchni, to kontakt wzrokowy z moim dziewięciomiesięcznym synem, który siedział w czerwonym łóżeczku i wszystko obserwował. Był bardzo spokojny i nie spuszczał mnie z oczu ani na sekundę, a ja nie spuszczałam wzroku z niego. To była bardzo absurdalna sytuacja, jakbym była jednocześnie obserwatorką i odtwórczynią głównej roli.

W szpitalu zaplanowano rozmaite badania. Dr Brenner dał z siebie wszystko. Przypuszczałam, że złamałam krąg, co samo w sobie byłoby dosyć poważne. Biopsja kręgu lędźwiowego wykazała, że jest to coś, co lekarze nazwali „złośliwym i wyjątkowo agresywnym” guzem. Skierowano mnie na tomografię komputerową, aby sprawdzić, skąd się wziął. „Słucham? Jak to, skąd się wziął?” Wpadłam w panikę.

On, ten rak zdążył się już znacznie rozprzestrzenić. Przerzucił się z piersi poprzez kości i limfę na wątrobę. Na domiar złego biopsja piersi wykazała, że miałam dwa różne rodzaje raka, który w międzyczasie zmutował.

Nie mogłam w to uwierzyć: przecież mówi się, że karmienie piersią chroni przed rakiem? Dlaczego moje piersi próbują mnie teraz zabić? Zawsze były czymś wyjątkowo mało skomplikowanym, lubiłam je. Były symbolem mojej kobiecości, kojarzyły mi się tylko z pięknem. Jak to możliwe? Byłam tam, w szpitalu specjalizującym się w ortopedii, ale niezbyt doświadczonym w leczeniu raka. Powiedziano mi, że prawdopodobnie nie dożyję Bożego Narodzenia. Był październik.

Pomyślałam tylko: „Zobaczymy.” i zastanawiałam się: „Co teraz?”. Nie miałam zamiaru odgrywać roli ofiary.

Przyszli do mnie ksiądz i psycholog. Poprosiłam ich, żeby wyszli. Nie omieszkali mi przypomnieć, że choruję na coś „naprawdę poważnego” i zapytali, czy zdaję sobie z tego sprawę. Zapewniłam ich, że nie wyskoczę przez okno, zwłaszcza że nie było to fizycznie możliwe, i że doskonale rozumiem, co ze mną jest. Poprosiłam ich ponownie, aby wyszli, ponieważ musiałam teraz zadzwonić i nie miałam więcej czasu do stracenia.

Natychmiast zadzwoniłam do naszego przyjaciela, prof. dr. Michaela Fuchsjägera, wybitnego austriackiego radiologa specjalizującego się w raku piersi. Był wspaniały, wziął mnie za rękę, pomógł pokonać pierwszy szok i przygotował na kolejne kroki.

Nagle poczułam, że mogę działać, że mam wybór i że jestem w najlepszych rękach. Uspokoił mnie i wysłał do swojego kolegi, dr. Georga Pfarla, radiologa, który wykonał biopsję. Kiedy skończył i powiedział mi,

w jakim stadium jest mój rak, powiedział mi zdanie, które miało dla mnie ogromne znaczenie: „To, co Cię czeka, będzie jazdą rollercoasterem. Skup się tylko na jej końcu. Na tym, by bezpiecznie z niego wysiąść.”

Od tamtej pory tak właśnie robię.