Bezpośrednie informowanie jest niezwykle ważne dla długoterminowej i trwałej relacji opartej na zaufaniu z dziećmi oraz dla zapobiegania tworzeniu przez dzieci własnych wyobrażeń. Nawet jeśli nie otrzymają żadnych informacji, dzieci wyczuwają, że coś jest nie tak w rodzinie. Nic nie przeraża ich tak bardzo, jak niepewność, o co chodzi.

Porozmawiaj sama ze swoimi dziećmi, one chcą i mają potrzebę otrzymać informacje bezpośrednio od swoich rodziców, ich najważniejszych opiekunów.

Użyj terminu „rak”, wyjaśnij  chorobę w sposób odpowiedni do wieku.

Pamiętaj, aby wyjaśnić, że rak jest w wielu przypadkach uleczalny. Nie każdy rak jest taki sam

Wybierz wcześniejszy moment.  Im wcześniej zostanie to wyjaśnione, tym łatwiej będzie dzieciom sobie z tym poradzić i tym łatwiej będzie ci otwarcie o tym rozmawiać z dziećmi.

Dobierając słowa, uwzględnij wiek dziecka.  Unikaj obcych słów i podawaj informacje stopniowo.

Wszystkie dzieci muszą otrzymać te same informacje, nawet jeśli są one przekazywane w inny sposób.

Wyjaśnij możliwe skutki uboczne, te widoczne i niewidoczne.

Nikt nie ponosi winy.  Powiedz im, że to nie jest niczyja wina, że masz raka, a szczególnie nie ich.

Pozwól dzieciom na odczuwanie wszystkich uczuć. Unikaj rzekomo pocieszających słów, np. „Nie smuć się”; zamiast tego nazwij uczucia dziecka: „Wiem, że ci smutno. To normalne. Mi też”.

Daj swojemu dziecku swobodę decydowania, czy chce coś usłyszeć, czy nie.

Zawsze bądź szczera. Dzieci lepiej poradzą sobie ze uczciwymi informacjami. Traktowanie ich na równi ma zasadnicze znaczenie dla zapewnienia zrównoważonej więzi i utrwalenia ich zaufania.

Możliwe reakcje

• Twoje dziecko udaje, że nic się nie stało
• Twoje dziecko reaguje „spokojnie”, stara się nie powodować dodatkowych kłopotów
• Większe przywiązanie i zwiększone zapotrzebowanie na uwagę
• Regresja wiekowa